In die kleine veertig jaar waren er veel ups, maar ook downs. Noodgedwongen moest Peter door zijn slechthorendheid acht jaar geleden stoppen met lesgeven. “Dat heb ik heel erg gevonden. En nog. Ik ben écht een onderwijzer, maar het ging niet meer. Doordat ik niet alles hoorde, kon ik niet op tijd inspelen op wat er in de klas gebeurde. Tot op de dag van vandaag mis ik het. Het liefste had ik mijn laatste weken op school weer voor de klas gestaan.”

Gelukkig kon Peter zijn pedagogisch vakmanschap volop kwijt in zijn rol als coach van collega’s én van leerlingen. Gaat het even niet met een kind in de klas, is er een luisterend oor nodig, of wil een collega advies hoe het anders of beter kan in de groep? Peter is altijd paraat.

Jarenlang ving Peter heel wat verdrietige en boze kinderen op, met wie hij dan vaak eerst maar eens een klusje ging doen in school. “En dan ondertussen praten over wat er is gebeurd, hoe dat nou kwam en hoe het een volgende keer misschien anders kan”, vertelt hij. Hond Sammie zorgde daarbij vaak voor rust, afleiding en een luisterend honden-oor.

Idealistische start

En dan zit bijna veertig jaar onderwijs er zomaar op. Peter en Geert – nu directeur – begonnen in dezelfde tijd op De Hilt. Er ontstond een vriendschap voor het leven, met kroeg, carnaval en vakanties als mooie herinneringen.

“Wat waren we idealistisch”, kijkt Peter terug. “We wilden ons inzetten voor kinderen die het minder hadden dan jijzelf en die kansen bieden. Dat was echt wel een soort roeping toen. Altijd dat extra stapje zetten.” Dat vind je nog altijd terug in het DNA van De Hilt, vindt Peter. “Al moet je dat natuurlijk altijd blijven voeden. Maar die bevlogenheid, het vuur dat wij als team hebben om er écht samen voor te gaan: dat ga ik missen.”

Naar de Kunstacademie

Rond zijn vijftigste zocht Peter ook ruimte voor een andere liefde: de kunst. Hoe kwam dat zo? “Vroeger wilde ik twee dingen worden: zoals meneer De Leeuw, mijn leerkracht van de lagere school. En kunstenaar.”

Meneer De Leeuw maakte onvergetelijke indruk op Peter. Na een verhuizing kwam hij nieuw in zijn vijfde klas en na een paar ochtenden hield meneer De Leeuw Peter zijn schriftje omhoog en vroeg om applaus van de klas: nog nooit had hij iemand zo mooi zien schrijven in zo’n korte tijd. “Voor het eerst kreeg ik op school erkenning voor iets wat ik kón.” Dat inspireerde om zelf de positieve pedagoog te worden die hij werd. “Ik heb ontzettend vaak dingen van hem nagedaan”, zegt Peter.

Kunstenaar werd Peter óók. Hij studeerde cum laude af als beeldhouwer aan de Kunstacademie in België. “Geweldig om weer te studeren. Ik wilde een ambacht leren en koos daarom voor een klassieke opleiding. Het is een verrijking geweest.” In combinatie met werken op De Hilt was er afgelopen jaren nauwelijks tijd om met kunst bezig te zijn en die tijd en ruimte komt er nu wel. “Om met kunst bezig te zijn, heb je een leeg hoofd nodig.”

Lekker het atelier in

Op 1 oktober kreeg Peter de sleutel van zijn nieuwe woning mét atelierruimte. “Ik heb tien jaar gestrandjut”, vertelt hij enthousiast. “Met al die touwen die ik heb verzameld ga ik een project doen. Van 5 duizend verzamelde fruitnetjes wil ik een jurk maken. Zo bruisen er veel meer ideeën.

“Er komt echt een leven na De Hilt, ik heb zin om dingen te doen die ik ook heel leuk vind.” Zoals daar nog meer zijn: natuurbeheer. Knotwilgen knotten of heideplaggen steken: ook daar heeft Peter zin in. “Verder ga ik een middag werken in de seniorenzorg, biljarten met ouderen of zo.”

Droomt Peter ook van exposeren? Welnee. Al zou het ervan komen, de weg naar die kunst – het kunst máken - is mooier dan het kunstwerk tentoonstellen. “Zo kocht ik ooit een knalrode Triumph Spitfire. Die heb ik samen met mijn broers en mijn vader opgeknapt. Jaren over gedaan. Nou ja, mijn technische familie deed het meeste werk, ik deed vooral de boodschappen”, lacht Peter. “Maar nu de auto klaar is, rijd ik er te weinig in. Het opknappen zèlf was het leukste.”