In die kleine veertig jaar waren er veel ups, maar ook downs. Noodgedwongen moest Peter door zijn slechthorendheid acht jaar geleden stoppen met lesgeven. “Dat heb ik heel erg gevonden. En nog. Ik ben écht een onderwijzer, maar het ging niet meer. Doordat ik niet alles hoorde, kon ik niet op tijd inspelen op wat er in de klas gebeurde. Tot op de dag van vandaag mis ik het. Het liefste had ik mijn laatste weken op school weer voor de klas gestaan.”
Gelukkig kon Peter zijn pedagogisch vakmanschap volop kwijt in zijn rol als coach van collega’s én van leerlingen. Gaat het even niet met een kind in de klas, is er een luisterend oor nodig, of wil een collega advies hoe het anders of beter kan in de groep? Peter is altijd paraat.
Jarenlang ving Peter heel wat verdrietige en boze kinderen op, met wie hij dan vaak eerst maar eens een klusje ging doen in school. “En dan ondertussen praten over wat er is gebeurd, hoe dat nou kwam en hoe het een volgende keer misschien anders kan”, vertelt hij. Hond Sammie zorgde daarbij vaak voor rust, afleiding en een luisterend honden-oor.